Σε υγρών σταθμών χορταριασμένες αποβάθρες
Μόνες χορεύουνε τις νύχτες οι σκιές
Πάνω σε ράγες σκουριασμένες και παλιές
Παραφυλάνε τους ανύποπτους διαβάτες
Δίπλα η σκιά μου στο σκοτάδι περιμένει
Τις κουρασμένες μου γραμμές να διασχίσεις
Να γίνεις τρένο, με ορμή να με πατήσεις
Κοιτάζοντάς με, μες τις ράγες ξαπλωμένη
Ρεφραιν
Σαν τα κυκλάμινα την Ανοιξη που χάνονται
Μες τους χειμώνες μου θα ανθίζεις ανεπαίσθητα
Σε νοσταλγώ καμια φορα, έτσι ασυναίσθητα
Σαν όλα τα άγρια που ποτέ τους δεν δαμάζονται
Σαν τα πουλιά που για τη ζέστη ταξιδεύουνε
Θα επιστρέψεις ή θα μείνεις σ’ άλλες Χώρες?
Περάσαν χρόνια καθώς μέτραγα τις ώρες
Κι είναι όλα εδώ και να γυρίσεις περιμένουνε
Βλέπω τις νύχτες τα βαγόνια σου μπροστά μου
Γεμάτα φως και με καινούργιους επιβάτες
Δίχως πυξίδες οδηγείς και δίχως χάρτες
Λιμνή μικρή σου 'χε φανεί η αγκαλιά μου
Και εγώ σαν τρένο σε σταθμό παραμεθόριο
Δεν θα σε βρω όσο κι αν ψάξω μες το χάρτη
Με τη σκιά σου για μοναδικό επιβάτη
Στα ονειρά μου θα γυρίζω την Υδρόγειο
Ιωάννα Κολλινιάτη 19.05.2008
(To τραγούδι αυτό έχει μελοποιηθεί από τον Τάσο Στάβερη και το ερμηνεύει η Νατάσσα Μωυσόγλου)
https://www.youtube.com/watch?v=nQNKc9YnYIg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου